Daphne Violet Archman

Rüzgarın o tatlı esintisi sarı saçlarımı dalgalandırıyordu. Revirciye yalvarıyordum o ise inadına reddediyor tehlikeli olduğunu söylüyor daha kemiklerimin onarılmadığını ısrarla tekrar ediyordu ,tabi bu benim için hiç bir şeyi ifade etmemişti.Revirciden zar zor kaçmıştım ayağım daha iyileşmemişti kırığım olduğu gibi duruyordu sadece ilk halinden daha az ağrıyordu.Bütün Gryffindorlular takımımıza güveniyordu benim her zamanki gibi güvenim sonsuzdu yenilsek de umurumda değildi bir dahaki sefere yeneceğimize emin olmak için kendime baştan bütün sözleri söylemiştim bile.Değneklerle zar zor yürüyordum Quidditch sahasına az kalmıştı oturmak için can atıyordum. Quidditch’te abim vardı bugün kesinlikle kaçıramazdım.Sonunda varmıştım Gryffindorluların yanına yerleştim geçerken yere kapaklanıyordum ki son anda tutunmam işe yaramıştı sertçe oturdum ve bizimkilerin çıkmasını bekliyordum.Bay ve bayan kendini bir şey sananlar kendi taraflarında biz sizi yeneriz havasıyla yüzlerine ifade vermeye çalışıyorlardı ama bana kuyruğu ezilmiş bir kedi tipini anımsatıyordu tabi bu bazı Slytherinli için geçerli sayılmazdı daha doğru birkaç slytherinli için demeliydim.Bize destek veren bazı Hufflepuff’lular ve Ravenclaw’lılar vardı,onlar kazanacaktı sonuçta ,doğru yolu bulmuşlardı.

Kendimi bizimkilerin çıkmasıyla bağırmaktan kendimi alı koyamadım. Herkesin çoşkusuna katılmıştım fakat bu ayağımdaki acının geçtiği gerçeğini değiştirmiyordu. Tezahüratlar havada uçuşuyordu. Maçın başlamasıyla spikerin o canlı sesi dört bir tarafta yankılanmıştı. İlk başta küçük altın snitch’i görebilmiştim. Gryffindor’lular atağa kalkmıştı Quaffle’yi çembere doğru göndermişlerdi ki hiç anlamadığım bir işaretle ortalık karışmıştı sonradan farkına varmak dezavantaj yerine geçmişti Rocacha’nın yükselişiydi bu yani kötülük kokusu havanın o güzel esintisini iğrenç kokularıyla sarmıştı. Akın akın gelen sarı, lacivert, kırmızı ve yeşil renkli cübbeliler her kalkma çabamda yerime oturtuyordu.Küçük büyük herkesin çığlıkları havaya karışıyordu.Herkes bir telaş içindeydi.Korku ve endişe dolu gözler ağlayanlarla doluydu.Ölüm yiyenler her tarafa dağılıyor ama ondan sonra ne yaptıklarını göremiyordum o tiksindirici “Avada Kedavra!” sesi ve çakan yeşil ışıklar ne yaptıklarının kanıtıydı. Quidditch oyuncuları süpürgeleriyle uçarak kaçıyorlardı. Kendime gelip ayağa kalktım ama çabam boşunaydı değneklerim yoktu ve ayağım kırıktı tek ayağımın üstüne zıplamak beni yeşil ışığın o sonsuzluğuna kavuştururdu.

Sadece büyük sınıf ve profesörlerin savaşması ölüm yiyenleri durduruyordu. Bense orada çağresiz bir şekilde kaderimin çizeceği yolu bekliyordum. Sadece bir mucize istiyordum kurtulmak en azından şimdi ölmek istemiyordum abimle yapacağımız o önemli konuşmadan önce ölmek istemiyordum. Gözlerimi yummuştum ne olacaksa artık olmalıydı. Yine Rocacha ve müritlerine lanetler yağdırmaktan vazgeçmiyordum. Etrafa bakındım bir umut değneklerimi bulma düşüncesiyle ama yine sonuçsuzdu.Bana doğru gelen bir ölüm yiyen vardı çok uzakta olması ölümümü biraz uzatıyordu.Umutlu gözlerimi ellerime çevirirken koluma buz gibi bir el değdi kolumdan tuttu işte zaman gelmişti ölecektim bana değen başka bir ölüm yiyen olmalıydı ama , hayatım gözlerimin önünden film şeridi gibi geçmişti,ölümün kokusu dört bir yanımı sarmış,etkisine almıştı bile.Ani bir hareketle arkaya döndüm Mavi Renkli cübbesiyle karşımda tam bir Ravenclaw’lı duruyordu.Ravenclaw'lı biri görmeye hiç bu kadar sevinmemiştim bana doğru bakarak “Hey sen hala neden gitmedin , ölmek mi istiyorsun?!” ona baktım kafasını hızla bize doğru gelen ölüm yiyene çevirdi ve asasını ona doğrulttu ve “Sersemlet!” diye haykırdı,işe yaramıştı bize doğru gelen hiçbir ölüm yiyen yoktu.Kıza yalvarırcasına baktım gözlerimle beni götür ne olur işareti gibi bir bakış attım “Ben, sadece ayağım kırık değneklerim kayboldu,kıpırdayamıyorum” bana baktı ve hoşnutsuz kalan sesler çıkarttı “Çabuk ol,senin yüzünden bir kişiyi kaybetme riskine girmek istemiyorum” kolumdan tuttuğu gibi kaldırdı ve omzuna doğru kırık olan tarafımı dayadı uçarcasına koşarak Quidditch sahasının dışına çıkarttı nefes nefese kalmıştı biraz uzaklaştıktan sonra okulun yakınındaydık beni bıraktı ve emredercesine emin seslerle konuştu “Ne yaparsan yap ama ortak salona git hemen!" onun dediklerine itaat edercesine uyguladım nasıl olacağını bilmiyordum ama tek yapacağım tek ayaklı bir tavşan gibi zıplamak oldu.Yaklaşmıştım ama nefes nefese kalmıştım kendimi yere doğru bıraktım ve acıyla inledim sağlam ayağımın üstüne düşmüştüm zıplamak şimdi hiçbir işe yaramazdı çünkü sağlam dediğim ayağımda çokta sağlam sayılmazdı.Ellerimle yerde sürünerek kalan yoluma devam ettim artık bütün vücudum ağrılar başım ve ayağım ise yarılacak gibi ağrıyordu.Kapının eşiğinde tahtalara tutunarak kalktım ve tekrar pekte sağlam olmayan bacağımda zıpladım ortak salonun giriş katında olması benim için o Ravenclaw’lının beni kurtarmasından sonra tek iyi şeydi.Ortak salonun kapısından içeri tek zıplamadıktan sonra kendimi yere bıraktım ve oturdum herke yerlere oturmuştu panik içindeydiler.Her zamanki yemek yediğimiz masalar yoktu.Kafam allak bullaktı hiç bir şey düşünemiyordum aklımdaki tek şey ölüm yiyenler kazanırsa hepimizin Rocacha’nın yandaşı yada kölesi olacaktık.Ama ben bunun yerine şöyle güçlü bir yeşil ışık ve sonsuzluğunu tercih edecektim.Emin olmak istiyordum o ve müritleri değil biz kazanacaktık.