Sarah

Say goodbye, as we dance with the devil tonight.
Eski püskü radyodan gelen müzik sesi, sis kaplı odayı sarmalıyordu. Oda, ayaklarınızı bile göstermeyecek bir sis tabakasıyla sarmalanmıştı. Bir tek şömineyi seçebilirdiniz bu toz ve sis bulutunun arasında. Bu şömine yakılmayalı kim bilir ne kadar uzun zaman geçmişti...
Jodin, küçük bel çantasının fermuarını açarak bir çakmak çıkardı ve şöminenin içindeki kuru odunları ateşe verdi.
Ateşten çıkan toz kokusundan tiksinerek burnunu kırıştırdı ve gerisin geri arkasındaki kanepeye yürüdü. Üzeri tozdan ince bir örtüyle kaplanmış kanepenin hemen karşısında, ahşaptan küçük bir sehpa ve bir günce duruyordu. Gerçi, kağıtlarının çoğu parçalanmış bu yığının bir günce olduğunu anlamak için önce sehpaya azimle üflemesi ve bez bulamadığı için elinin tersiyle silmesi gerekmişti. Iyk.
Claudé bunları yazarken kaç yaşındaydı acaba? En son ne zaman bu kadar ince ruhlu, iyimser olmuştu? Acaba o zaman, ölüme ne kadar yakın olduğunu biliyor muydu? Jodin, güncedeki zamanı zamanına tutulmuş olaylara, oraya buraya iliştirilmiş kurutulmuş çiçeklere, üzerinde bir telefon numarası veya bir uyarı olan not kağıtlarına özlemle dokundu. Güncedeki yazılar sade ve yer yer boştu. Duygulara, düşüncelere pek yer vermemişti Claudé. Bir gün Jodin'in kendi terörünü bir anlığına olsun unutmak için günlüklerini okuyacağını bilmeden, bir çocuğun saf ve duruluğuyla yazmıştı günlüklerini.
Don't you dare look at him in the eye.
Jodin, Aralık ayının ikinci çarşambasının hemen yanına iliştirilmiş gülün yapraklarının üzerinden gitti. Sahi, Claudé bunları yazarken, bir gün buraya gelip de o hiç ilgilenmediği güncenin başına geçeceğini hiç bilebilir miydi?
"Gidiyoruz, Jodin." Boğuk bir erkek sesi, evin aralık kapısından içeriye ulaştı.
"Kyle," diye şakıdı zihni. "Kyle bizi bekliyor."
Evin eski duvar kağıtlarıyla döşeli holünden, ve nihayet taş döşeli girişinden geçerken, içindeki heyecandan olsa gerek bunun bir son olacağını kendi de bilmiyordu aslında. Gerçekten de, bir an için çocukluğunda kaybolmuş, kız kardeşinin ölümüyle duyduğu acı yeniden hayat bulmuştu. Onu acıdan kurtarabilecek kişiye, Kyle'a giderken heyecanlı olması normaldi aslında. Onu sarıp sarmalayabilir, her şeyin düzelebileceğini söyleyebilirdi Kyle. Başka kimse yapamamıştı bunu o ana kadar. Aslında Kyle'ı sevdiğini şu ana kadar fark edememişti Jodin. İçinde bir sevgi bulutu, koşarcasına aralık kapıdan ona bakan bir çift yeşil göze doğru yürüyordu. Her şeyin düzeleceğini düşünmüştü o an. Düzelebilirdi...
Ta ki, Kyle elinde bir tabancayla göğsüne nişan alana kadar.
"Ky..." dedi, o ürkünç 'bam' sesini duymadan hemen önce. Kyle'ı böyle hatırlamak istemiyordu. O gülümsemeyi görmemiş gibi yapacaktı. "le?"
İkinci bir bam sesiyle yere yığılan yeşil gözlü erkek, acı dolu bir gülümsemeyle, "Gidiyoruz, Jodin." diye mırıldandı.
İşte, mutluluk anı buraya kadardı.
Gerçekten de arkada bırakabilmişti çocukluğunu, kardeşini... Ve ah, bir de kendini.