www.lookatlifeatmywindow.blogger.net

Konu: www.lookatlifeatmywindow.blogger.net C.tesi Eyl. 11, 2010 7:42 pm

Hey! Buraya bakıyorsan benim dünyamdasın demektir. Hayatı nasıl gördüğümü merak ediyorsan neden yazılarımı okumaya koyulmuyorsun?

Konu: Geri: www.lookatlifeatmywindow.blogger.net C.tesi Eyl. 11, 2010 8:19 pm

www.lookatlifeatmywindow.blogger.net Xena-whip-med

Uzun zaman sonra yeniden bir blog açabilmiş olmanın sevinciyle dolup taşmaktayım. Her ne kadar çok fazla okuyucumun olduğunu düşünmesem de elimde olan bir şey değil, yazmak dışında kendimi dış dünyaya vuramıyorum.
Bugün ne yazacağımı çok düşündüm aslında. Saatlerce bilgisayar başında oturdum, düşündüm ve –her ne kadar bahsetmeyi sevmesem de- geçmişim hakkında yazmaya karar verdim. Her insanın bir aydınlık bir de karanlık dönemi vardır bence hayatında. Ben hayatıma karanlık dönemle başladım. Aslında saklamak istediğim, unutmaya çalıştığım birçok anım var. Bugün bunlardan söz etmeyi kesinleştirmem uzun zamanımı aldı. Birçok kişi biliyor aslında nasıl bir insan olduğumu. Bu yüzden sorun etmiyorum artık geçmişimi. Ne olursa olsun bendeki izleri çok büyük. Geçmişimin acımasızlığı giydiğim son moda kıyafetlerin altında gizli aslında. Bütün benliğimle ayna karşısına geçtiğimde gördüğüm tek şey var: Acı. Evet, kendime acımasam da vücuduma işlenen her anıyı gördüğümde o anının acısını hissediyorum tüm hücrelerimde. Bana hatırlattığı ilk şey aslında hayatımın böyle olmayabileceği düşüncesiydi. Bunun nedeni ise anne-baba dediğim insanlarla aslında hiçbir kan bağım olmamasıydı. Tamam, onlar beni en iyi şekilde yetiştirmeye çalışsalar da bu gerçeği aklımdan bir türlü çıkaramıyorum: Aslında onlar senin ailen değiller. Beni neden evlat edindikleri hakkında hiçbir fikrim yok ama onlara beni o hayattan kurtardıkları için sonsuza dek minnettarım. Küçücük yaşımda kaybettiğim Tanrı inancını bana yeniden aşıladılar çünkü. Bana sevmenin ve sevilmenin nasıl olduğunu öğrettiler. Beni tamamen değiştirdiler. Benim değiştirmeyi en çok istediğim ama kimsenin bunu başaramayacağı şeyi değiştiremediler ama ne yazık ki: Vücudumdaki kırbaç izleri. Şu anda muhtemelen okuduklarınıza inanamıyorsunuz, bu çok normal.
Kanada’nın unutulmuş bir kasabasındaki bir yetimhanede yaşadım yedi yaşına kadar. Yetimhanede tek bir arkadaşım ya da düşmanım yoktu. Herkes birbirinden ölesiye korkardı çünkü. Özellikle de benden korkarlardı. Buz mavisi gözlerim her zaman nefret doluydu çünkü. Kendimi korumak için takındığım bu bakışları söndürebilen tek insan vardı, Bayan Whip. O’nun Tanrı’dan bile korktuğunu düşünmüyordum açıkçası. Gerçek adını bile bilmiyorduk. Elindeki kırbacı her fırsatta küçük bedenlerimize geçirdiği için ona bu lakabı biz takmıştık. En çok da benden nefret ederdi. Onca çocuğun içinde, kırbaçlanmayı göze ala ala, O’na kafa tutan tek çocuk bendim çünkü. Ailem beni evlat edindiklerinde arkamdan döktüğü sahte gözyaşlarına sadece gülmüştüm. Bana yapılanlardan haberi olmayan ailem onlara olan davranışlarımdan dolayı endişeleniyorlardı. On yaşından itibaren aldığım ağır ilaçlarla düzelmeye başlamıştım. Hala kullandığım ilaçlar var ama o zaman neredeyse bir düzine ilaç alıyordum. Nedeni ise bir düzine psikologa gitmiş olmamdı.
Lise hayatı düzelmemdeki en büyük etken. Pekala, farklı olduğumu biliyorum ama kim değil ki? Herkesin kendisine göre farklılıkları olduğunu düşünen bir insanım ben. İyi ya da kötü, geçmişin seni farklı kılar. Sen kimseye benzemezsin. Kimliğinde yazanın çok daha ilerisinde veya gerisinde olabilirsin. Sen “x” olarak anılırsın ama içindeki aslında sen değilsindir belki de. Bunu kim bilebilir?...

Not:

» www.thatsmybrain.blogger.net